।। सार्थ श्री सकलसंतगाथा ।।

पसायदान

आतां विश्वात्मकें देवें । येणे वाग्यज्ञें तोषावें ।

तोषोनिं मज द्यावे । पसायदान हें ॥१||

जें खळांची व्यंकटी सांडो । तया सत्कर्मी रती वाढो ।

भूतां परस्परे पडो । मैत्र जीवाचें ॥२||

दुरितांचे तिमिर जावो । विश्व स्वधर्मसूर्यें पाहो ।

जो जे वांच्छिल तो तें लाहो । प्राणिजात ॥३||

वर्षत सकळमंगळी । ईश्वरनिष्ठांची मांदियाळी ।

अनवरत भूमंडळी । भेटो तयां  भूतां ॥४||

चलां कल्पतरूंचे आरव । चेतना चिंतामणींचें गाव ।

बोलते जे अर्णव । पीयूषाचे ॥५||

चंद्रमे जे अलांछन । मार्तंड जे तापहीन ।

ते सर्वांही सदा सज्जन । सोयरे होतु ॥६||

किंबहुना सर्व सुखी । पूर्ण होऊनि तिहीं लोकीं ।

भजिजो आदिपुरुखी । अखंडित ॥७||

आणि ग्रंथोपजीविये । विशेषीं लोकीं इयें ।

दृष्टादृष्टविजयें । होआवें जी ।|८||

येथ म्हणे श्रीविश्वेशराओ । हा होईल दान पसावो ।

येणें वरें ज्ञानदेवो । सुखिया जाला ॥९||

-श्रीज्ञानेश्वरी अध्याय १८ वा (ओवी क्र.१७९४ ते १८०२)

aata vishwatmake vishvatmke deve yene vagyadney toshave pasaydan psayadan