।। सार्थ श्री सकलसंतगाथा ।।

याति  शुद्र वैश्य केला वेवसाव ।आधीँ तो हा देव कुळपूज्य ॥ १॥ 

नये बोलो परि पाळिले वचन । केलियाचा प्रश्न तुम्ही संतीँ ॥धृ ॥ 

संवसारे झालो अतिदु:खे  दु:खी । मायबापे सेखी क्रमिलीया ॥३॥

दुष्काळे आटिले द्रव्य नेला मान । स्त्री एकी  अन्न अन्न करितां  मेली ॥४॥ 

लज्जा वाटे जीवा त्रासलो या दु:खेँ । वेवसाय देखे तुटी येतां ॥५॥

 देवाचे देऊळ होते जे भंगलेँ ।चित्तासी ते आले करावेसे ॥६॥ 

आरंभी किर्तन करी एकादशी । नव्हते अभ्यासी चित्त आधी ॥७॥

 काही पाठ केली संताची उत्तरे । विश्वास आदरे करोनिया ॥८॥ 

गाती पुढे त्याचे धरावे धृपद । भावे चित्त शुध्द करोनिया ॥९॥

 संताचे सेविले तीर्थ पायवणी । लाज नाही मनी येऊ दिली ॥१०॥ 

ठाकला तो काही केला उपकार। केले हे शरीर  कष्टवुनी ॥११॥ 

वचने मानिली नाही सुहृदांचि । समुळ प्रपंचीँ वीट आला ॥१२॥ 

सत्यअसत्यासी मन केले ग्वाही ।मानियेले नाही बहुमतां ॥१३॥

मानियेला स्वप्नीँ गुरुचा उपदेश ।धरिला विश्वास दृढ नामी ॥१४॥

यावरी या जाली कवित्वाची स्फूर्ती । पाय धरिले चित्तीँ विठोबाचे ॥१५॥

निषेधाचा कांही पडिला आघात । तेणेँ मध्ये चित्त दुखविले ॥१६॥

बुडविल्या वह्या बैसलो धरणे । केले नारायणे समाधान ॥१७॥ 

विस्तारी सांगतां बहुत प्रकार। होईल उशीर आतां पुरे ॥१८॥ 

आता आहे तैसा दिसतो विचार । पुढील प्रकार देव जाणे ॥१९॥

 भक्तां नारायणा नुपेक्षीँ सर्वथा । कृपावंत ऐसा कळोँ आलेँ ॥२०॥

 तुका म्हणे माझे सर्व भांडवल । बोलविले बोल पांडुरंगेँ ॥२१॥

                                                                                      अभंग क्र.७६७(शिरवळकर )