।। सार्थ श्री सकलसंतगाथा ।।

गेलीया वृंदावना तेथें देखिला कान्हा | 

सवंगडीया माजीं उभा ध्यान लागलें मना ||१||

हरीनाम गोड झालें काय सांगो गे माय |

गोपाळ वाहती पावे मन कोठें न राहे ||धृ||

त्याचें मुख साजिरें वो कुंडलें चित्त चोरें |

सांडूनी अमृत धणी लुब्धली चकोरे ||३||

सांडूनी ध्रुवमंडळ आली नक्षत्रमाळा |

कौस्तुभा तळवटी वैजयंती शोभे गळां ||४||

सांडूनी मेघराजू कटीसूत्री तळपे विजू |

भुलला चतुरानन तया नव्हे उमजू ||५||

सांडूनि लक्ष्मी निज गोपाळासी बोले गुज |

अचोज हा चोजवेना ब्रम्हदिकां सहज ||६||

वांजट धीट मोठी ऐसी कवण असे खिळू |

भेदली हरिचरणी पायीं मुरडीव वांकी सोज्वळु ||७||

त्याचें पायींची नुपुरें वाजती वो गंभीरे |

लुब्धलिया पक्षी याती धेनू पाचारी स्वरे ||८||

आणिक एक नवल कैसे स्वर्गी देव झाले पिसे |

ब्रम्हादिक उच्छिष्ठालागी देखा जळीं झालें मासे ||९||

आणिक एक नवल परी करी घेउनी शिदोरी |

सवंगड्या वांटीतसे नामया स्वामी मुरारी ||१०||

geliya vrundavana tethe dekhila kanha savangadiya maji ubha dhyan lagale 

lagle mana